Takie pytanie staje się aktualne w szczególności po wydanym parę tygodni temu postanowieniu Sądu Najwyższego (z 19.11.2014 r., III SK 15/14), w którym podtrzymał on korzystne dla przedsiębiorców stanowisko zajęte przez SOKiK (oraz Sąd Apelacyjny). Pierwszy z tych sądów znacząco obniżył – do kwoty 5 000 zł – karę pieniężną, jaką (w wysokości 65 000 zł) nałożył Prezes UOKiK na A. M. Sp. z o.o. za dokonanie koncentracji bez uzyskania zgody tego organu. Na tak znaczącą redukcję kary pieniężnej złożyły się okoliczności danej sprawy, tj.: (i) znikomy stopień zagrożenia interesu publicznoprawnego wskutek naruszenia obowiązku zgłoszeniowego z art. 13 ust. 1 u.o.k.k.. (ii) brak uzyskania przez przedsiębiorcę jakiekolwiek korzyści majątkowej z dokonanego naruszenia (iii) nieumyślność (brak winy umyślnej) naruszenia oraz (iv) niezwłoczne zgłoszenie koncentracji po niewypełnieniu obowiązku przez zobowiązanego przedsiębiorcę. Jak się wydaje, wskazane wyżej okoliczności nie są na tyle specyficzne, aby nie mogły powtórzyć się także w innych przypadkach naruszeń obowiązku z art. 13 ust. 1 u.o.k.k. Warto zwrócić uwagę, iż z postanowienia Sądu Najwyższego (a ściślej z wyroku SOKiK z 6 grudnia 2012 r., który został zaaprobowany przez SN) wynika, iż fakt bycia przedsiębiorcą działającym „na większą skalę” (zatem takim, który zazwyczaj korzysta z profesjonalnej obsługi prawnej) nie wyklucza możliwości skutecznego powoływania się przezeń, iż w danym wypadku naruszenie wspomnianego obowiązku nie było umyślne (choć zawinione); okoliczność ta zaś może mieć wpływ na zredukowanie – a w przypadku wystąpienia pozostałych z ww. okoliczności – nawet znaczące obniżenie kary pieniężnej nałożonej przez Prezesa UOKiK.

Szerzej o tej sprawie w piszę w glosie, która za około dwa tygodnie ukaże się w elektronicznej bazie LEXa; zob. K Kohutek, Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r. III SK 15/14, LEX 2014.