W dniu 21 stycznia 2016 r. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok w sprawie C‑74/14 „Eturas” UAB przeciwko Lietuvos Respublikos konkurencijos taryba (litewska rada ds. konkurencji)).  W wyroku tym dokonał oceny (w świetle art. 101 ust. 1 TFUE) praktyki polegającej na wysłaniu przez administratora systemu rezerwacji wycieczek online do przedsiębiorców (biur podróży) e-maila o treści (co najmniej) potencjalnie antykonkurencyjnej (gdyż informującej te biura o możliwości udzielania rabatów o maksymalnym pułapie do 3%). Mimo że Trybunał z zasady potwierdził istnienie domniemania iż takie zachowanie stanowi „praktykę uzgodnioną” (w rozumieniu tego przepisu), to jednak poszerzył przypadki (środki dowodowe) na jakie może powołać się przedsiębiorstwo (adresat) e-maila w celu obalenia tego domniemania i tym samym uniknięcia odpowiedzialności na gruncie art. 101 ust. 1 TFUE. Wyrok ów jest godny uwagi także z tego względu, iż jest jednym z nielicznych w których przedmiotem oceny (antymonopolowej) były praktyki podejmowane z wykorzystaniem Internetu. Jakkolwiek wydaje się, iż powzięte w orzeczeniu tym konkluzje Trybunału można odnosić także do praktyk (przekazywania informacji – rekomendacji antykonkurencyjnych) także na rynkach offline; szerzej o tym zob. K. Kohutek, Glosa do wyroku Trybunału z 21 stycznia 2016 r. w sprawie C‑74/14 „Eturas” UAB i inni przeciwko Lietuvos Respublikos konkurencijos taryba, LEX 2016 (glosa ta pojawi się w systemie do paru tygodni).