Niedawno TSUE wydał jeden z pierwszych wyroków, w którym miał okazję (choćby po krótce zinterpretować) unormowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/104/UE (dotyczącej dochodzenia roszczeń odszkodowawczych z tytułu naruszenia prawa konkurencji). Chodzi o wyrok z dnia 14.3.2019 r. w sprawie C-724/17 Vantaan; w orzeczeniu tym Trybunał opowiedział się za poszerzeniem podmiotowej odpowiedzialności za wspomniane naruszenie (w danej sprawie naruszenie kartelowe) uznając, iż można ją przypisać także przedsiębiorcy, który nie był naruszycielem prawa konkurencji jednakże – po nabyciu wszystkich akcji przedsiębiorcy będącego stroną kartelu oraz jego prawnej likwidacji – sam kontynuował działalność gospodarczą tego drugiego. W mojej ocenie na gruncie polskiego prywatnego prawa konkurencji mogą występować bariery prawne w stosowaniu konstrukcji przyjętej przez TSUE. Konstrukcja ta nawiązuje do założeń doktryny pojedynczej jednostki  gospodarczej (single econmic unit), która – choć znana także polskim sądom oraz Prezesowi UOKiK – to jednak jak dotychczas wykorzystywana była przez te instytucje przede wszystkim jako narzędzie zawężenia (a nie poszerzenia) zakresu reżimu antymonopolowego.

Szerzej na temat tego wyroku i komentarza do przyjętych w nim konstrukcji prawnych (w tym w kontekście polskiego prawa konkurencji), zob. K. Kohutek, Odpowiedzialność odszkodowawcza przedsiębiorcy kontynuującego działalność gospodarczą sprawcy naruszenia prawa konkurencji. Glosa do wyroku TSUE z 14.3.2019 r. w sprawie C-724/17 Vantaan kaupunki v. Skanska Industrial Solutions, Europejski Przegląd Sądowy 2019, s. 38- 45