W wyroku z dnia 15 września 2016 r. (sprawa T‑76/14  Morningstar) Sąd unijny podzielił stanowisko Komisji Europejskiej jakie zajęła ona w swej decyzji adresowanej do Reuters Instrument Codes (Case COMP/D2/39.654), w której zaakceptowała zaproponowane przez to przedsiębiorstwo zobowiązania, zmierzające do usunięcia wątpliwości Komisji co do zgodności jego zachowań z art. 102 TFUE. W danej sprawie zastosowano instytucję tzw. decyzji zobowiązaniowej (commitment decision) [art. 9 rozporządzenia nr 1/2003], która w ostatnich latach bywa coraz częściej wykorzystywanym przez Komisję (jak i Prezesa UOKiK) narzędziem „naprawiania” naruszeń prawa konkurencji (w szczególności w postaci nadużywania pozycji dominującej). W powołanej sprawie adresat decyzji dwukrotnie modyfikował swe propozycje. Z wyroku Sądu wynika zarazem, iż na przedsiębiorstwo spoczywa niejako ryzyko  „przeszacowania” zakresu tych zobowiązań, w tym znaczeniu, iż mogą one „wykraczać” (go beyond) poza zakres nakazanych zachowań jakie sama Komisja wyznaczyłaby w decyzji stwierdzające naruszenie (infringement decision) – o ile oczywiście w tym trybie (art. 7 rozporządzenia nr 1/2002) zdecydowałaby się rozwiązać daną sprawę. Kwestia ta jest dyskusyjna; w każdym zaś razie Komisja przy nadawaniu (aprobowaniu) ostatecznej treści (zakresu) commitments zobligowana jest respektować zasadę proporcjonalności. We wskazanym wyroku Sąd – bazując do wyroku w sprawie C-441/07  Alrosa z 2010 r.  – wskazał dwie przesłanki stosowania tej zasady w kontekście art. 9 rozporządzenia nr 1/2003; szerzej o tej sprawie, zob. K. Kohutek, Glosa do wyroku Sadu (ósma izba) z dnia 15 września 2016 r. w sprawie T‑76/14 Morningstar, Inc. przeciwko Komisji Europejskiej, LEX 2016.